Zo ging Johnny weer aan het werk na Long COVID

‘Voordat ik ziek werd, dacht ik dat alleen zwakke mensen last krijgen van corona. Dus ik niet. Dat bleek een vergissing. In maart 2021 voelde ik me niet lekker. Voor ik het wist kreeg ik geen adem meer en lag ik in een ambulance. Heftige weken volgden. Ik onderging 2 operaties, omdat ik trombose had en ik werd 2 keer in coma gehouden. Daarna had ik totaal geen kracht meer. Ik woog 66 kilo in plaats van 90 kilo. Mijn longen hadden geen inhoud en ik moest opnieuw leren lopen.’

Vanuit het ziekenhuis ging Johnny naar een revalidatiecentrum. Daar ging hij aan de slag om fysiek te herstellen. ‘In het revalidatiecentrum heb ik mijn grenzen opgezocht. Het helpt dat ik altijd heb gesport en mijn lichaam goed ken. Daardoor weet ik wanneer ik moet stoppen. Ook kocht ik een saturatiemeter. Daarop zag ik of ik genoeg zuurstof in mijn bloed had om door te gaan. Dat hielp me om niet over mijn grenzen heen te gaan.’

‘Lichamelijk zette ik stappen. Maar ik maakte me zorgen om mijn geest. Praten ging moeizaam. Ik kon niet op woorden komen. Zou dat nog goed komen? Niemand wist hoe je moet omgaan met Long COVID en wat de gevolgen zijn op de lange termijn. Op het internet las ik dat je cognitieve vermogen wordt aangetast en dat je longen nooit meer hetzelfde worden. Mijn zoon zei: ‘Papa, dat geldt niet voor jou. Natuurlijk komt het goed!’ Dat zijn boosters die je nodig hebt om positief te denken en door te gaan.’

Ook gesprekken met een begeleider van Movir hielpen me erg. De eerste keer dat hij langskwam, was mijn vrouw Helen nog boos. Ze dacht dat hij kwam controleren of ik echt ziek was. Maar hij kwam kijken hoe Movir kon helpen. Dat verraste ons. Van hem begreep ik dat je je cognitieve vermogen kan trainen. Ik kreeg niet de garantie dat het beter zou worden, maar het gaf wel hoop. Ik ging oefeningen doen voor mijn geest. Zoals ik ook mijn lijf trainde. Veel lezen, herhalen, praten, nog eens herhalen. Al snel ging ik vooruit. Dat motiveerde. Nu praat ik weer een uur in een kwartier.’

‘In het ziekenhuis dachten ze dat ik zeker een jaar nodig zou hebben om weer een beetje mezelf te zijn. Maar na 6 maanden was ik weer aan het werk. Dat voelde natuurlijk geweldig, want mijn werk betekent veel voor me. Een grappig detail is dat ik voor mijn werk trainingen moet doen waarbij ik onder water zwem. Daarbij heb ik mijn longen hard nodig. Doordat ik tijdens mijn herstel ook oefeningen deed voor mijn longen, gaat me dat nu zelfs beter af dan voorheen.’

‘Natuurlijk was het zwaar en waren er momenten waarop ik dacht: ‘Pfff, moet ik weer op die fiets?’ Dan trok Helen me erdoorheen. Ze was er altijd voor me en motiveerde me. Voor haar wilde ik zo snel mogelijk weer de man zijn die ik was. Niet voor niets heb ik haar in het ziekenhuis ten huwelijk gevraagd. Inmiddels mag ik degene die zo belangrijk voor me is, ook echt mijn vrouw noemen.’